ໂທດຂອງຄວາມບາບ

     ທັງໝົດທີ່ກ່າວມານີ້ເຮັດໃຫ້ເຫັນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ­ວ່າ ມະ­ນຸດທຸກຄົນບໍ່ວ່າຈະເປັນຄົນດີຈັກເທົ່າ­ໃດ ກໍໄດ້ເຮັດຜິດບາບໄປແລ້ວທຸກຍຸກທຸກສະ­ໄໝ ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ “ບໍ່ມີຜູ້ໃດເປັນຄົນຊອບທຳຈັກຄົນ ບໍ່ມີເລີຍ... ທຸກຄົນເຮັດບາບແລະເສື່ອມຈາກພະລັດ­ສະ­ໝີຂອງພະເຈົ້າ” (ໂຣມ 3:10, 23)

  ຄົນທີ່ກະ­ທຳຜິດຕໍ່ກົດ­ຫມາຍຂອງບ້ານເມືອງ ຈະໄດ້ຮັບໂທດຕາມຄວາມຍຸດ­ຕິທຳສັນ­ໃດ ຄົນທີ່ກະ­ທຳຜິດຕໍ່ພະບັນ­ຍັດຂອງພະເຈົ້າກໍຈະໄດ້ຮັບໂທດຕາມຄວາມຍຸດ­ຕິທຳສັນ­ນັ້ນ ແລ້ວໂທດຂອງຄວາມຜິດບາບນັ້ນກໍຄືຄວາມຕາຍ ດັ່ງ­ນັ້ນຄວາມຕາຍມີສອງຊະ­ນິດ ຄື ຄວາມຕາຍຝ່າຍເນື້ອໜັງແລະຄວາມຕາຍຝ່າຍຈິດວິນຍານ ທຸກຄົນເຂົ້າ­ໃຈເລື່ອງຄວາມຕາຍຝ່າຍເນື້ອໜັງໄດ້ດີ ເພາະ­ວ່າທຸກຄົນຕ້ອງຕາຍ ເຄີຍເຫັນຫລາຍຄົນຕາຍ ແລະຢ້ານຄວາມຕາຍ ພະຄຳພີໃຊ້ພາບພົດເລື່ອງຄວາມຕາຍວ່າ ເປັນສັດ­ຕູຕໍ່ຊີ­ວິດມະ­ນຸດທຸກຄົນ

  ເຖິງຢ່າງ­ໃດກໍຕາມທຸກຄົນຕ້ອງຕາຍ ເພາະເປັນຜົນຢ່າງໜຶ່ງຂອງຄວາມບາບ ແຕ່ຄວາມຕາຍຝ່າຍຈິດວິນຍານນັບວ່າສຳ­ຄັນກວ່າຄວາມຕາຍຝ່າຍເນື້ອໜັງຫລາຍ ເພາະ­ວ່າຈິດວິນຍານຂອງມະ­ນຸດຈະບໍ່ສູນເສຍໄປ ແຕ່ຈະເປັນຢູ່ຕະ­ຫລອດໄປ ຈິດວິນຍານທີ່ຄວາມບາບຄອບງຳຢູ່ ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບໂທດຕາມຄວາມບາບນັ້ນ

   ຄວາມຕາຍຝ່າຍຈິດວິນຍານ ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຈິດວິນຍານຈະສີ້ນສຸດລົງ ເຮົາອາດຈະໃຊ້ຄຳຈຳ­ກັດຄວາມຄຳວ່າ­ຄວາມຕາຍວ່າ ເປັນການຖືກຕັດອອກຈາກຕົ້ນເຫດຊີ­ວິດ ຕົວ­ຢ່າງຄື ການຕັດກິ່ງໄມ້ອອກຈາກລຳ­ຕົ້ນ ເຖິງວ່າກິ່ງໄມ້ນັ້ນຍັງມີຕົວມີຕົນ ແຕ່ກໍເຫັນວ່າຕາຍເສຍແລ້ວ ເພາະ­ວ່າຖືກຕັດອອກຈາກຕົ້ນເຫດຊີ­ວິດ ຖ້າຈະຖືເອົາຕົວ­ຢ່າງນີ້ມາອະ­ທິ­ບາຍເລື່ອງຊີ­ວິດຝ່າຍຈິດວິນຍານຈະເຫັນວ່າ ພະເຈົ້າຊົງເປັນ­ຕົ້ນເຫດຊີ­ວິດ ຄວາມຕາຍຝ່າຍຈິດວິນຍານຈຶ່ງເປັນການຖືກຕັດ­ຂາດຈາກພະເຈົ້າ ຂາດຈາກຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ຊຶ່ງເປັນຊີ­ວິດທີ່ພະອົງຊົງປະ­ສົງໃຫ້ມະ­ນຸດແຕ່ເດີມ

   ໃນເມື່ອມະ­ນຸດເປັນຄົນບາບແລະໄດ້ຖືກຕັດຈາກພະເຈົ້າ ກໍເທົ່າກັບວ່າເຂົາໄດ້ຕາຍຝ່າຍຈິດວິນຍານເສຍແລ້ວທັງໆ ທີ່ເຂົາຍັງດຳ­ລົງຊີ­ວິດຝ່າຍເນື້ອໜັງຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແຕ່ວ່າໃນວັນທີເຂົາຈະຕາຍຝ່າຍເນື້ອໜັງ ຄວາມຕາຍຝ່າຍຈິດວິນຍານຈະມີຜົນຮ້າຍຈາກຄວາມບາບເພີ່ມເຕີມລົງໄປອີກ ໂດຍທີ່ເຂົາຈະຕ້ອງອອກໄປຮັບຄວາມ­ທຸກທໍ­ລະ­ມານຢູ່ໃນບຶງໄຟນາ­ຮົກຕະ­ຫລອດໄປ

ພຣະເຈົ້າອວຍພອນ

****************************